Het duurde even voor ik in het tweede deel van de Vampire Academy serie oppakte, maar toen ik eindelijk begon te lezen in IJskoud, had ik best spijt dat ik niet eerder begon met de serie.
Rose worstelt met serieuze problemen op het gebied van relaties. Haar aantrekkelijke mentor heeft een oogje op iemand anders, haar vriend Mason lijkt meer voor haar te voelen dan zij voor hem en Rose vindt het op zijn zachtst gezegd nogal vervelend dat Lissa meer tijd aan haar vriend Christiaan besteedt dan aan haar.
Nadat de Strigoi in de buurt een bloederige aanval hebben gepleegd, staat de academie van Sint-Vladimir op scherp. De hele school wordt in de kerstvakantie op een verplichte skitrip gestuurd. Maar het schitterende winterlandschap en het chique skiresort leveren slechts de illusie van veiligheid.
In het eerste deel maakte ik kenns met de Strigoi, Moroi en de Dhampirs en vond dat erg interessant. Weer eens iets anders dan vampiers die glinsteren in de zon. (Geen haat, I love Twilight!) Ik zag de Vampire Academy film, las het eerste boek en daarna de graphic novel. Toch had ik niet meteen zin om in het volgende deel te lezen. Waarschijnlijk omdat er veel boeken in de serie zitten én de spinoff niet verder vertaald wordt. In mei begon het te kriebelen en besloot ik toch IJskoud op te pakken. En het was het beste idee ooit!
Het eerste deel vond ik niet superspannend, maar dat kwam omdat ik de film had gezien. Hierdoor wist ik over het algemeen wat er ging gebeuren. In IJskoud was het vrijwel vanaf het begin spannend, omdat er een familie Moiroi is uitgemoord. De vraag wie dat zou kunnen zijn blijft lang onbeantwoord, omdat de Stirgoi niet in staat zijn om zoveel mensen in hun eentje te vermoorden. En een samenwerken tussen Strigoi is helemaal ondenkbaar. Tijdens het lezen voelde ik de spanning, zeker als er nóg een familie wordt uitgemoord. Persoonlijk vond ik het een heel stom idee om met alle belangrijke Moroi naar een skiresort te gaan, maar vanaf dat moment begon voor mij het verhaal pas echt.
Wat er op het einde gebeurt is verschrikkelijk en het brak niet alleen mijn hart, maar zo ook dat van Rose. Ik voelde zo met haar mee, omdat het lezen van de laatste 100/50 pagina’s ook voor mij erg heftig waren.
De bijzonder slechte band tussen Rose en haar moeder vond ik erg sterk, vooral de manier waarop zij op elkaar reageerden. Het karakter van Rose vond ik echter gedurende het verhaal zo verwarrend! Was zij écht zo, want soms veranderde haar mening en gedachte 360 graden. Ze wilde graag dat mensen haar zouden behandelen als een volwassene, maar deed daarna bewust iets kinderachtig. En dat ging eigenlijk het hele boek zo door tot het einde. Ik zag de verandering die Rose toen doormaakte en nu ben ik erg nieuwsgierig hoe zij de gebeurtenissen in het volgende boek.
IJskoud heeft mij aangenaam verrast en zorgde ervoor dat ik fan ben geworden van Richelle Mead. Van horen zeggen wordt deze serie alleen maar beter. I can’t wait!
No Comments