IJs en Steen (Fire & Flood #2) – Victoria Scott

IJs en steen is het tweede deel en helaas het laatste deel uit de Fire en Flood serie. Heb ik er, ondanks geen vervolg, van genoten?

Tella is nog steeds deelnemer van de Zwavelloop, een levensgevaarlijke race door vier ecosystemen. De prijs? Het Medicijn dat haar broer Cody kan redden. Opgeven is geen optie. In de twee volgende onderdelen van de race, de oceaan en bergen, liggen talloze gevaren op de loer: bevriezing, lawines, haaien en onverwachte nieuwe regels van de race. Maar wat als het gevaar nog verder gaat dan dat?
Wie kun je vertrouwen als iedereen om je heen geheimen heeft, zelfs degene van wie je houdt?

Ik begon met lezen en zat er meteen goed in. Ik was erg benieuwd wat er verder ging gebeuren met Tella en haar reisgenoten/mede deelnemers. Ik hoopte zo dat zij ging winnen, want ik vond haar een leuke personage. Haar humor en sarcastische opmerkingen maakte mij in Water en Vuur meerdere malen aan het lachen. Na het lezen van een aantal hoofdstukken verloor ik mijn interesse. Ik raakte afgeleid door dingen om mij heen en dat heb ik eigenlijk zelden als ik in bad lees. Ik voelde zelfs een beetje een leesdipje aankomen. Ik legde het boek weg en het duurde een aantal maanden voor ik het weer oppakte. Ook de tweede keer voelde ik mij helaas niet helemaal verbonden met het boek.

Waar dat aan lag, weet ik niet zo goed. Ik irriteerde mij aan Tella, iets wat ik in het eerste deel totaal niet had. Zij moest meerdere keren in het boek herhalen hoe oppervlakkig haar leventjes voor de Zwavelloop was, hoe dol zij was op mode en make-up en hoeveel zij nu veranderd is. Ook dat zij hoteldebotel op Guy was en hem op afstand hield, omdat hij niet aangaf dat hij hoteldebotel op haar was, maar dan toch niet, vervolgens toch weer wel… Ik raakte er in de war van en dacht: MENS! Richt je op de race en jouw gevoelens komen later wel!
Wat ik wel erg fijn vond om te lezen was hoe het vervolg van de race verliep. Wie er helaas het einde niet zouden halen en een op een verschrikkelijke manier stierven (wat soms echt heel heftig was), maar ook welke Pandora’s er nog in het spel waren (en wat hun krachten waren). Dat laatste zorgde voor veel schattigheid.

Ik ben er eerlijk gezegd ook nog niet helemaal over uit of ik ‘IJs & steen’ drie of vier sterren wil geven. Het einde vond ik niet mega heftig, maar het liet mij wel achter met een gat in mijn hart. Hoe moet het in hemelsnaam nu verder. Het is niet overduidelijk een open einde, maar het voelt ook helemaal niet als een einde. Mocht er ooit een deel drie komen, en dat hoop ik van harte, dan is het boek zeker vier sterren waard. Tot die tijd, moet IJs en Steen doen met 3,5 sterren.

Benieuwd naar mijn mening over andere YA boeken? Check mijn recensie pagina!