Ter ere van de twee nieuwe boeken die deze maand vertaald zijn, wilde ik de andere boeken van Sarah J. Maas lezen. Ik begon met Hof van Doorns en Rozen.
Het bos waarin de negentienjarige Feyre woont is in de lange wintermaanden een koude, sombere plek. Haar overlevingskansen en die van haar familie berusten op haar vermogen om te jagen. Wanneer ze een hert ziet dat opgejaagd wordt door een wolf kan ze de verleiding niet weerstaan om te vechten voor de prooi. Maar om te winnen moet ze de wolf doden en daarop staat een prijs. Niet veel later verschijnt er een beestachtig wezen om vergelding op te eisen. Wanneer ze naar het gevreesde feeënrijk Prythian wordt gesleept, ontdekt Feyre dat haar ontvoerder geen beest is, maar Tamlin – een van de dodelijkste, onsterfelijke magische wezens ooit gekend.
Toen ik erachter kwam dat dit boek ook over Fae ging (zoals de IJzerkoning) werd ik een beetje huiverig. Ik ben niet heel erg dol op deze boeken, omdat ik de Fae heel apart vond met hun regeltjes en ‘quid pro quo’ houding. Ik moest ontzettend wennen aan deze wereld, maar voor mijn gevoel ligt mijn hart niet bij de Fae. Hierdoor was ik bang dat ik Hof van doorns en rozen ook niet zo geweldig vond en ik stelde het lezen van dit boek uit. Toch bleef dit boek mij trekken en begon ik met lezen. Na een paar bladzijdes gelezen te hebben had ik een openbaring. Dit boek, wat al een poosje in het Nederlands uit is en ik tot op heden nog niet gelezen had, had mij betoverd. Meestal lees ik ’s nachts, maar dat wilde ik niet met Hof van Doorns en Rozen. Ik was bang dat ik te moe zou zijn om de prachtige zinnen, meeslepende verhaal niet op te slaan en dat zou ik ontzettend zonde vinden. Tot zondagnacht. Ik had ongeveer 150 bladzijdes gelezen, maar rond negen uur besloot ik dat ik niet meer wilde stoppen met lezen. Midden in de nacht, om kwart over drie had ik het boek uit.
Als Feyre eenmaal bij Tamlin is aangekomen, (zij denkt als slaaf, maar Tamlin deelt die mening niet) is er voor mij veel verwarring. Ik begreep niet zoveel over de plaag of waarom Feyre niet wordt opgesloten. Voor mij was dit gedurende het boek een minpuntje omdat ik het gevoel had dat ik iets gemist had. Misschien te snel gelezen? Rond pagina 260 werd alles duidelijk en voelde alsof Feyre mij met Hof van doorns en rozen een klap in mijn gezicht had gegeven. Even kon ik niet meer ademhalen, zo veel pijn had ik voor Feyre en iedereen aan het Lentehof.
Natuurlijk zag ik al vanaf het begin enige gelijkenis met Belle en het Beest, waar dit boek om een beetje om bekent staat, maar toch voelde het anders. Gruwelijker en prachtiger.
Alsof de personages niet genoeg hebben meegemaakt, zorgde voor het einde ontzettend veel spektakel. Ik kon de spanning niet meer aan, het was te heftig. Ik moet bekennen dat ik van de laatste 20 bladzijdes het plot heb opgezocht of alles wel goed zou komen (het spijt mij, vergeef mij) want het was té spannend. Nadat ik eenmaal wist wat er stond te gebeuren met mijn favoriete personages, kon ik voordat de zon opkwam, het boek uitlezen. Het is lang geleden dat ik mij zo verbonden voelde met een boek. Ik genoot van iedere minuut en kijk met veel plezier uit naar het tweede deel.
No Comments