Toen Het Rosie project uit kwam, was ik erg nieuwsgierig, zeker omdat ik veel goede verhalen over dit boek heb gehoord. Toch duurde het heel lang, voor ik dit boek op pakte.
De autistische Don Tillman doceert genetica aan de universiteit. Hij is superintelligent, kan geweldig koken en is op zoek naar een vrouw. Door zijn sociale onhandigheid is hij echter nooit verder gekomen dan een eerste date. Met behulp van een zestien pagina’s tellende vragenlijst hoopt hij zijn perfecte partner te vinden. Dan komt Rosie Jarman in zijn leven: verre van perfect, maar wel intelligent en mooi. En ze is ook op zoek naar haar biologische vader – een zoektocht waarbij Don haar misschien zou kunnen helpen.
Ik had nog maar een paar pagina’s gelezen en ik had al de slappe lach. Iets met een baby, een mes en een vijand. Ik vond dat zo grappig, dat de tranen over mijn wangen liepen. Vanaf dat moment wist ik dat ik het een heerlijk boek zou vinden en kon bijna niet stoppen met lezen.
Het grappige aan dit boek is dat hoofdpersoon Don niet eens door heeft dat hij grappig overkomt. Vaak snapt hij zelf het moment niet, maar als lezer heb je bepaalde dingen wel door. Zoals wanneer Don naar een chique restaurant gaat en daarom een net jasje moet aantrekken. Hij heeft een niet erg passend jasje aan en snapt niet wat hij fout doet.
Dat Graeme Simsion grappig kan schrijven, is voor mij overduidelijk. Toen mijn vriend een stukje (midden in het verhaal) heeft voorgelezen, moest hij ook lachen. Hij snapte niet wat er aan de hand was, voor hem was het gewoon een feest, maar toch gebeurden er hilarische dingen. Het was de bedoeling dat ik door het voorlezen rustig in slaap zou kunnen vallen, maar dat werkte averechts. Doordat ik steeds moest grinniken, kon ik niet goed meer slapen en heb ik vervolgens nog zeker een uur het boek gelezen.
Het enige wat ik minder vond, was het einde. Heel het boek draaide om Rosie en het vinden van haar vader. Dat werd allemaal heel uitgebreid beschreven, maar op het einde vond ik het wat vaag. Wie is nou de vader van Rosie? Gedurende het verhaal had ik mijn verdenkingen en vanwege het vreemde einde, dacht ik dat het ook die vader was. Ik snapte het niet en vroeg het na bij mijn blog vriendinnetjes. Die gaven een andere naam aan. Ik snapte dat punt wel, maar ik had hierdoor nog veel vragen. Ook op internet las ik dat veel mensen in de war waren over wie de echte vader van Rosie was. Voor mij maakte dit probleem het boek niet minder leuk, maar ik bleef er wel een poosje mee zitten.
Don had moeite met zijn gevoelens voor Rosie, dus ik ben erg benieuwd hoe dat verder gaat in het tweede deel, wanneer Rosie zwanger is.
1 Comment
Yea! Een shoutout voor mij! Gauw nog maar eens iets voorlezen 🙂