Een heksenboek is altijd goed. Dat was mijn eerste gedachte toen uitgeverij Gottmer aan mij vroeg of ik het Havikskruid wilde lezen. Een heel bijzonder heksenboek zelfs.
Een eeuwenoude profetie wordt werkelijkheid: nu de oude heksenkoningin op sterven ligt, zal het geslacht Havikskruid de nieuwe koningin leveren. En aangezien Ember Havikskruid weinig magische krachten lijkt te bezitten, ligt het voor de hand dat haar nichtje de uitverkorene is.
Maar dan kruist de ‘gewone’ sterveling Poppy hun pad. Door haar leren de heksen wat mensen van vlees en bloed voelen: liefde, passie, verdriet, maar al snel ook jaloezie en haat. Als dan ook nog eens blijkt dat Poppy verontrustend veel bijzondere gaven heeft, komt de profetie op losse schroeven te staan…
De profetie wordt in het proloog uitgelegd en daarna volgt meteen een grote twist. Samen met uberheks Raven zijn de lezers de enige die weten wat de twist is en wat voor consequenties dit heeft voor de profetie. Ik was meteen geboeid door het verhaal, omdat ik geen idee wat waar het verhaal naar toe ging.
Havikskruid heeft wat weg van andere (heksen)boeken, maar dat hinderde allemaal niet. Het was zo’n fijn verhaal! Je leest niet alleen over de heksen, die zich afgezonderd hebben van alles en iedereen, maar ook hoe Poppy in onze wereld leeft. Het contrast tussen deze twee werelden had niet groter kunnen zijn. Dit brengt natuurlijk ook problemen met zich mee als Ember en Poppy elkaar ontmoeten. Ik had zo’n hele Mean Girls vibe op dat moment, vooral hoe Poppy werd beschreven. Gelukkig waren Poppy en Ember twee badass personages.
Na het lezen vond ik wel dat een aantal punten voor mij nog niet goed beschreven of afgerond waren. Zo begreep ik Leo’s rol niet helemaal. Dit komt omdat ik het zijn rol stiekem een beetje overbodig vond. Ik vond zijn personage niet leuk, omdat ik Ember en Poppy zulke sterke meisjes vond en de verliefdheid rond Leo maakte dat een beetje ongedaan.
Daarnaast had ik issues met de verhaallijn van Ember. Ik had het gevoel dat aan het einde van het boek de toekomst van Ember een beetje afgeraffeld werd. Ik had een minder content gevoel wat Ember betreft, dan dat ik had met de verhaallijn van Poppy.
Familie, vrienden en liefde vind ik ontzettend belangrijk in het leven en dat is toevallig ook het thema van Havikskruid. Het verhaal is niet per se heel origineel en je voelt vanaf het begin wel een beetje waar het gaat eindigen, maar het is zo ontzettend fijn! Het is soms wat gruwelijk, vanaf het begin ontzettend spannend en de vriendschap tussen Ember en Poppy is prachtig. Ik heb van iedere bladzijde genoten en vond het oprecht jammer toen het boek uit was.
No Comments