Van vriendinnen en op social media had ik begrepen dat de boeken van Jackie van Laren echt aanraders waren. Dus ik besloot Duingras te lezen, het eerste deel in de Elandliefde serie. En ze hadden gelijk!
Wende Freriks staat op een keerpunt in haar leven: ze is gestopt met haar opleiding en is totaal onverwacht gedumpt door haar vriend. In een opwelling boekt ze twee weken vakantie op een waddeneiland, om het einde van haar relatie te verwerken en te bedenken wat ze nou eigenlijk wil met haar leven.
In Grote Vis, de enige strandtent op het eiland, raakt ze aan de praat met de eigenaar Axel en zijn beste vriend Vincent. De twee zijn tegenpolen: zo vrolijk en flirterig als surfer Vincent is, zo serieus en ontoegankelijk is Axel. Nu ze er toch is helpt Wende de twee her en der met een klusje, en al snel komt ze er dagelijks, raken ze echt bevriend en lijkt haar oude leven heel ver weg. Behalve oprechte vriendschap voelt Wende ook iets anders voor de stugge Axel, al wil ze daar nog niet te veel over nadenken nu haar nieuw verworven vrijheid net een beetje begint te wennen. Tot haar ex ineens voor haar neus staat en alles op zijn kop zet…
Ik wist niet goed wat ik kon verwachten en toen ik begon met lezen was ik een beetje in de war. Duingras kwam over als een feel good roman, maar in het begin vertelde hoofdpersoon Wende over haar ex vriendjes politieke voorkeur. Even dacht ik dat het niets voor mij was, maar het bleek meer een omschrijving van haar ex te zijn dan het thema van het boek. Toen ik eenmaal gewend was aan de bijzondere schrijfstijl van Jackie van Laren, genoot ik enorm van Duingras. Het lijkt alsof Wende echt bestaat en in plaats van dat je haar verhaal leest, vertelt zij haar verhaal aan jou.
Het voelde alsof ik zelf een bezoeker was van de Grote Vis en ik kon de woorden uit het verhaal zo voor mij zien. De sfeer van het waddeneiland is zo fijn en realistisch beschreven dat ik niet raar zou opkijken als ik inderdaad de zee lucht zou ruiken.
Wat ik ook enorm leuk vond om te lezen, waren de ‘intermezzo’ stukken. Dit waren de gesprekken tussen twee personages, waardoor je als lezer ook de gedachten van de anderen personages te weten kwam. Dit waren ook de stukjes die al een tipje van de sluier onthulde voor het volgende deel.
Bijna alle personages (behalve Wende’s ex, wat een eikel!) waren enorm tof om te volgen en soms kon ik gewoon niet het boek wegleggen. Wat ik begrepen heb, is dat Duingras eerder online is gepost, maar dan in kleine stukjes. Dat verklaarde sommige cliffhangers aan het einde van de hoofdstukken. Niet dat ik dat erg vond, want daardoor had ik meer redenen om het boek niet weg te leggen!
Het einde kwam in zicht en ik wilde niet dat het zou eindigen. Wat mij betreft mag Jackie van Laren meer delen schrijven dat Duingras en de komende drie delen. Wat een genot om te weten dat er nog zoveel boeken van Jackie van Laren klaarliggen om door mij gelezen te worden! ★★★★
No Comments