Het duurde even voor ik met Dreiging en Duisternis begon, omdat ik ‘Schim en Schaduw’ ontzettend goed vond. Tweede delen vind ook nooit zo geweldig, maar was dat ook zo met Dreiging en Duisternis?
Opgejaagd door het Eerste en Tweede Leger en achtervolgd door nare herinneringen, probeert Alina samen met Mal een nieuw leven op te bouwen in een onbekend land. Ze moet haar identiteit als Lichtheerseres verborgen houden om niet gevonden te worden door haar tegenstander, de Duisterling.
Alina kan haar verleden en toekomst helaas niet lang blijven ontvluchten. Met behulp van een beruchte vrijbuiter, weet Alina veilig terug te keren naar Ravka. Ze is vastberaden om te vechten tegen de duistere krachten die zich in het land verzamelen. Maar terwijl haar magische krachten groeien, glijdt Alina verder en verder af in het gevaarlijke spel van de Duisterling –en verder weg van Mal.
Alina moet kiezen tussen haar land, haar macht en de liefde waarvan ze altijd dacht dat hij haar op het juiste pad zou houden.
Het eerste deel, Schim en Schaduw las ik vanwege goede verhalen over de serie en daar was ik het 100% mee eens. Ik heb dat boek in één ruk uitgelezen.
De boeken van De Grisha die ik gelezen heb, voelde voor mij als een echt sprookje. Geen sprookje van Disney, maar een prachtig, Russisch sprookje. Hoewel het verhaal zich niet echt in Rusland afspeelde, voelde dat wel zo en ik hield ervan. Dat het verhaal even geweldig is als de buitenkant, zorgde ervoor dat ik verliefd werd op het boek.
Ik was in het midden van het verhaal even bang dat ‘Dreiging en Duisternis’ een typisch tussendeel zou zijn. Het begin en het einde vond ik erg sterk en vol met actie, maar het middenstuk vond ik wat langdradig en soms zelf ook een beetje saai. Hierdoor ben ik ook even mijn concentratie kwijt geraakt en duurde het even voor ik het boek weer oppakte.
Als ik terug denk aan de eerste keer dat ik dit boek las en mijn reread, is dat ik beide keren toch echt gek op dit boek was. Vooral over personage Sturmhund vond ik fantastisch. Heerlijk sarcastisch en vol humor, waardoor ik de scenes op het schip met veel plezier las.
De tweede keer werd dat gevoel versterkt, doordat ik ook voor mijn gevoel belangrijke plotstukken vergeten was. Dat vind ik een naar idee, want Schim en Schaduw heb ik minstens vijf keer gelezen en na iedere keer hield ik meer van het verhaal. Ik vond Dreiging en Duisternis ontzettend leuk tijdens het lezen, maar na het lezen kreeg ik een beetje een ‘meh’ gevoel. Misschien dat ik het verhaal toch tegen vond vallen, maar vanwege mijn liefde voor Sturmhund en het eerste deel, hoopte dat het mijn nieuwe lievelingsboek zou worden? Ik weet het niet.
Hoewel ik Dreiging en Duisternis voor mijn gevoel echt leuk vond, vond ik het wel wat tegenvallen vergeleken met Schim en Schaduw. Ik heb nog steeds veel zin om het derde boek te gaan lezen, maar mijn verwachtingen zijn wel lager. Ik hoop dat Val en Verlossing niet tegen gaat vallen! ★★★
Heb jij weleens hoge verwachtingen van een boek gehad, waardoor het boek tegenviel?
No Comments