Did I Mention I Miss You (DIMIMY) is een boek waar ik lang naar uit keek. Meteen toen dit boek uit kwam, heb ik het gedownload via Kobo Plus en las het in één avond uit. Als dat geen dedication is, weet ik het ook niet meer.
Een jaar na haar break-up met Tyler, besluit Eden om terug te gaan naar Santa Monica. Ze heeft een nieuwe liefde gevonden en beweert geen gevoelens meer te hebben voor Tyler. Tyler is vastbesloten om de vonk weer te laten overspringen en nodigt haar uit om zijn nieuwe huis in Portland te bezoeken, waar hij een opvanghuis voor tieners heeft opgericht. Langzaam maar zeker wordt het Eden duidelijk dat haar hart een keuze zal moeten maken. Did I Mention I Miss You is het laatste deel in deze trilogie.
Na de cliffhanger van het tweede deel had ik Did I Mention I Miss You bijna in het Engels gekocht, ik wilde zo graag weten hoe het verder ging nadat Tyler Eden’s hart had gebroken. Dat brak mijn hart ook een beetje, maar ik hoefde niet superlang te wachten tot het volgende deel uitkwam.
Ik durf nu echt met zekerheid te zeggen dat Eden mijn minst favoriete personage is uit de hele serie. Ik vind haar ontzettend egoïstisch en verwend. Al het drama ontstaat door haar en ik kon niet uitstaan hoe zij bepaalde mensen behandelde. Alsof zij beter was dan iedereen. Balen dat het verhaal vanuit haar oogpunt is geschreven, maar alle andere personages waren zo tof, dat dát mij eigenlijk niet uitmaakte.
Wat mij opviel was dat er ontzettend veel gescholden werd in dit boek. Woordvormen waar ‘fuck’ in voorkwam vlogen om mijn oren. Ik snapte dat niet helemaal en vond het ook niet altijd relevant voor het verhaal.
Er gebeurde ontzettend veel (wat ook vaak heftig was) en het voelde soms echt alsof ik in een achtbaan zat. Het baarde mij soms ook een beetje zorgen hoe het boek ging eindigen. Zouden Eden en Tyler in DIMIMY tóch bij elkaar komen, ondanks alle negatieve reacties van hun vrienden en familieleden?
Ik kan niet goed uitleggen waarom ik zo dol ben op deze serie, want dat gevoel kwam erg onverwachts. Het eerste deel vond ik lekker weglezen, maar daar was alles ook mee gezegd. Tot dat einde. Ik denk dat op dat moment de liefde voor deze serie begon te groeien. Eerlijk gezegd moet ik ook toegeven dat ik best wat sipjes ben dat deze serie nu is afgelopen. Ik ga iedereen (behalve Eden uiteraard) erg missen en hoop stiekem dat er ooit nog een boek komt van mijn favoriete personages en de bijhorende ships.
De schrijfstijl van Estelle Maskame is zo ontzettend verslavend, dat ik werkelijk alles van haar zou lezen. Ik geloof dat zij zelfs de saaiste boeken kan omtoveren tot overheerlijke dramatische romans. Haar volgende boek staat al op mijn verlanglijstje! ★★★★
No Comments