Als de nacht eindigt is het debuut van Laura Diane bij Clavis, een boek waar ik enorm naar uitkijk. Vandaag mag ik voor de blogtour een stukje uit haar boek met jullie delen.
Een dystopisch debuut. Donker, maar met een sprankeltje hoop, glinsterend als de zonsopgang. Voor young adults.
Lya Marlow heeft nog nooit de zon gezien. Sinds een verwoestende zonnevlam de helft van de bevolking wegvaagde, gaat niemand overdag nog naar buiten. Gevangen in haar eigen huis kijkt ze toe hoe haar sterke vader langzaam wegkwijnt door een ongeneeslijke ziekte, terwijl haar moeder druk bezig is met het plannen van de toekomst van haar enige dochter. Lya voelt dat ze moét ontsnappen, al is het maar voor één dag …
Laura Diane heb ik vorig jaar ontmoet bij Yalfest. Voor Letters & Light gaf ik de workshop armbandjes maken en Laura Diane kwam met auteur Marijke Vos een armbandje maken.
Ik heb toen ontzettend gelachen met beide dames en volgde ze al snel op Instagram. Zo ontdekte ik dat Laura Diane een boek ging uitgeven en dat deze titel bij Clavis zou uitkomen, echt supergaaf.
Het was erg leuk om het uitgeefproces een beetje te volgen, vooral nu ik mag meedoen met de blogtour van Als de nacht eindigt.
Ik zal jullie niet langer in spanning houden en een stukje uit het boek met jullie delen.
In de langwerpige aula met het hoge plafond staan stoeltjes in allerlei soorten en maten in rijen achter elkaar voor het podium waar Miss Mara iedere maandagochtend haar preken geeft. In grote letters staat op de muur: DE TOEKOMST VAN NORTH CAROLINA. Daaronder is elke centimeter gevuld met getekende, maar levensechte afbeeldingen van alles waarmee God de mensheid gestraft heeft voor wat zij de aarde heeft aangedaan. Dat is wat Miss Mara ons telkens weer op het hart drukt. Ondanks de waarschuwingen, zoals langdurige hittegolven en extreme winters, gingen wij door met het misbruiken van onze planeet en daar moeten we nu al generaties lang voor boeten. Het begint aan de linkerkant van de muur met de zwaarste aardbeving in de geschiedenis van Amerika, hoger dan acht op de schaal van Richter. In het najaar van 2038 trokken de krachtige schokken dwars door Californië. Elke stuipstrekking liet wolkenkrabbers omvallen en bruggen instorten. San Francisco, Los Angeles, allemaal werden ze begraven onder het puin. Daarnaast de orkaan Virginie die in 2045 hele steden uit de grond plukte. Ze zuigt de tegenstribbelende mensen in haar dodelijke, grijze spiraal, hun armen en benen in de meest onnatuurlijke standen. Dan komt de tsunami van 2067, die de toch al gehavende westkust volledig overspoelde. Washington, Oregon, Nevada, Arizona en het noorden van Mexico werden opgeslokt door het water.
Ontelbare lichamen weergegeven als zwarte streepjes drijven in de golven. De overlevenden dachten dat die vloedgolf het einde van de wereld was. Als ze hadden geweten welke hel er zou volgen, zouden ze wensen dat ze verdronken waren. Want op 2 augustus 2108 – of de Tweede zoals die dag sindsdien heet – schoot een zonnevlam, groter en krachtiger dan de geleerden ooit hadden kunnen voorspellen als een reusachtige rood-oranje bliksemschicht uit de hemel. Ze scheurde de atmosfeer om de aarde alsof die van papier was. Zo omschrijft Mr. Reily, onze geschiedenisleraar het tenminste. Hij was eenendertig toen het gebeurde. De stroom viel uit, overal werd het donker en zonder mogelijkheden om de burgers te waarschuwen voor het stralingsgevaar werden de eerste mensen binnen enkele weken ongeneeslijk ziek. Mr. Reily zelf werd acuut blind. Dat was, zoals hij het zelf zegt, het minst erge wat hem kon overkomen. De rest van zijn familie viel ten prooi aan een epidemie van huidkanker die zich supersnel verspreidde. Zo snel dat de artsen de patiënten niet konden redden voor ze zelf getroffen werden. Mensen stierven met duizenden tegelijk. Uiteindelijk stopten ze met tellen.
Ruim een jaar later, net toen er hoop was dat het ergste voorbij was, werden de eerste tot het bot verbrande lichamen op straat gevonden. Het besef drong tot de mensen door dat ze het niet konden winnen van de zon. In het flakkerende licht van de lantaarns in de aula lijkt het soms net alsof haar vijandige stralen op de muur bewegen. Ze grijpen alles wat ze tegenkomen. Mannen, vrouwen, kinderen. Er komen vlammen uit hun zwartgeblakerde armen die naar de hemel reiken. Hun ogen zijn vertekend van pijn en hun monden wijd opengesperd van angst. Ik huiver als het beeld van Brad op mijn netvlies verschijnt en schud mijn hoofd om het kwijt te raken. Het lukt niet. Ik zie hem in de figuren op de muur, zijn onschuldige gezicht in elke vorm. Hij, zijn zusje, zijn ouders en alle lijken die ooit op de straten van Spruce Pine lagen zijn de belangrijkste les die er te leren valt. Waarom zou ik moeten weten dat de Mississippi de langste rivier van Amerika was tot zevenentwintig kilometer ervan werd weggevaagd door een meteoriet ter grootte van de hoofdstad? Word ik er wijzer van als ik een rijtje uitgestorven diersoorten uit mijn hoofd ken? Wat heb je aan het kunnen opdreunen van de namen van alle presidenten die niets hebben gedaan om het onheil, dat bijna letterlijk boven hun hoofden hing, te voorkomen? Ja, ik kan ze opnoemen als het me wordt gevraagd voor een toets of proefwerk. Maar als het maar even kan vergeet ik de meesten. Ik wil in mijn hoofd geen ruimte maken voor dingen die er niet toe doen. Waarom zou ik? Voor het werken in de Mijn heb je geen diploma nodig. Wegkwijnen tot je oud en versleten bent kan iedereen hier. Makkelijker wordt het niet.
Ik ben dol op dystopische verhalen en Als de nacht eindigt klinkt ook echt fantastisch eng. Na het lezen voor de preview van Laura Diane, heb ik nog meer zin om het boek te lezen!
Volg Laura Diane snel op Instagram voor meer nieuwtjes over Als de nacht eindigt en gewoon omdat Laura Diane een superleuk en grappig mens is.
Ben jij ook zo nieuwsgierig geworden naar Als de nacht eindigt?
No Comments