Bloed en Beenderen werd in het buitenland erg gehypet en dat leek in Nederland ook overgenomen worden. In deze blogpost vertel ik waarom ik mij daarbij aansluit.
Ooit leefden er in Orïsha mensen met magische krachten. Tot een wrede koning besloot de magi, een minderheid met donkere huid en zilverwitte haren, te vervolgen. Zélie kan zich de nacht dat ze toe moest kijken hoe de handlangers van de koning haar moeder ophingen nog levendig herinneren. Sindsdien is magie een doodzonde en een donkere huid iets om op neer te kijken.
Tien jaar later krijgt Zélie de kans om de magie terug te brengen naar Orïsha. Met de hulp van een prinses op de vlucht, moet ze uit handen zien te blijven van Inan, de kroonprins, die vastbesloten is de magie nu voorgoed uit te bannen.
Gevaar ligt overal op de loer in Orïsha, maar het grootste gevaar schuilt misschien nog wel in haar groeiende gevoelens voor de vijand…
Bloed en Beenderen was een boek voor mij waar ik echt even in moest komen. Ik snapte de wereld niet goed, maar ik begreep wel dat Zélie en haar volk onderdrukt werden door de koning. Zij beoefenden een vechtsport in het geheim en wanneer er bewakers kwamen, moest alles snel opgeruimd worden. In dat eerste hoofdstuk krijg je niet alleen veel informatie over de onderdrukking en de koning, maar er wordt ook uitgelegd hoe de magie met de mensen van Orisha verbonden is. Ik las de verhalen, de problemen en de angst die Zélie en haar volk voelden. Ik las het niet alleen, maar ik voelde het ook in mijn hart. Ook in deze wereld worden er bevolkingsgroepen onderdrukt en leven zij in een soortgelijke angst als Zélie. Ik vind het heel bijzonder hoe Tomi Adeyemi, hoe jong dat ze is, deze angst zo goed heeft vastgelegd in dit boek.
Bloed en Beenderen is meer dan dat. Toen ik eenmaal in het verhaal zat, zodra Amari iets vreselijks overkomt, voelde het echt als thuiskomen. Het voelde alsof al mijn lievelingsfilms/verhalen/series/boeken in één kwamen. De reis zoals in The Lord of The Rings of De Hobbit, met een reisgenootschap als in Avatar: The Last Airbender en natuurlijk ook de mythen en volksverhalen wat mij deed denken aan The Black Panter! Ik genoot van iedere pagina en vloog door het boek heen, ondanks dat het boek meer dan 470 pagina’s dik is. Halverwege had ik een dipje, waardoor ik het boek weer een aantal keer weglegde. Ik vond de reis wat langdradig worden en tegelijkertijd wilde ik ook niet dat het boek ging eindigen.
Voordat ik mijn leeservaring over Bloed en Beenderen afrond, wil ik nog iets vertellen over de opmaak van het boek. Toen dit boek net verscheen vond ik de cover echt niet mooi. Ik ben niet zo dol op personages op covers. Maar het hoofd van Zélie vind ik nu prachtig. Als je goed kijkt naar de tekening, zie je veel schaduwen en de ogen lijken te spreken. Hoe meer ik naar de cover kijk, hoe mooier ik het vind.
Daarnaast was het een hele fijne verrassing toen ik het boek opensloeg en zag dat er een plattegrond getekend staat op de eerste bladzijde! Heel fijn, omdat Zélie en haar vrienden veel reizen en daardoor het soms lastig is te onthouden welke steden/plaatsen zij bezoeken.
Ik hoop dat het tweede deel snel uitkomt, want door het einde heb ik zoveel vragen en daar wil ik eigenlijk NU antwoord op. ★★★★,5
No Comments