Het vuur van Louise – Judith Eiselin

Vorige maand kreeg ik van uitgevers Brandt een mailtje of ik in teamverband hun nieuwe jeugdboeken wilde lezen. Het concept en het thema (kostschool) sprak mij enorm aan, dus werd ik ingedeeld bij Angelica, Joost en Marjolijn. Ik las ‘Het vuur van Louise’. 

Op een gure januaridag komen vier Nederlandse jongeren aan op Mortimer Mansion, een kostschool voor bijzonder onderwijs in Cornwall. In dit typisch Britse kasteel met zijn wonderlijke esoterische staf en zijn ruige omgeving belanden ze in de brugklas. Ze beleven van alles wat je kunt verwachten van pubers die bij hun ouders weg zijn… Op deze unieke school wordt de ochtend gegroet, voor het eten gedankt en het leven gevierd – zij het lang niet altijd helemaal op de manier die ouders en docenten voor ogen stond!

Ik kreeg de titel ‘Het vuur van Louise’, geschreven door Judith Eiselin. Mijn andere teamleden kregen de andere drie titels en wij hadden afgesproken om eerst ons eigen boek te lezen, voor wij met elkaar in gesprek gingen over het thema en de gebeurtenissen uit de boeken.
Kostscholen zijn episch en dat was ook de reden dat ik vol enthousiasme begon in het boek. Terwijl ik het verhaal aan het lezen was, voelde ik mij niet echt verbonden met hoofdpersoon Louise. Zij gaf steeds aan dat zij ‘bijna 14’ was, maar gedroeg zich op seksueel gebied als een 17 jarige. Louise had medeleden met de andere drie personages, maar (vond ik tenminste) was alleen maar bezig met zichzelf. Over dat zij teveel vuur in zich had en meer naar de andere elementen toe moest. Dit was één van de redenen dat ik de kostschool erg vreemd vond, het kwam wat over als een sekte met een vreemde oerdans die tijdens een feest gedaan werd, elementen waar de kinderen zich op moesten richten en vreemde namen.

Louise wilde zich in het begin van het verhaal van het geloof distantiëren, omdat zij zichzelf graag wilde ontdekken. Dat punt vond ik heel sterk, want ik lees graag verhalen waarin hoofdpersonen opzoek zijn naar zichzelf. Toch had ik niet het idee dat Louise aan het einde echt veel veranderd was. Zij omhelsde het geloof en haar ware naam en dat was voor mij het enige verschil. Daarnaast had ik ook het idee dat Max, Saar en Wollebrandt wél heftige dingen hadden meegemaakt en aan het einde van hun boek (en dus ook een beetje die van Louise) wél een vlinder waren geworden. Louise leek gedurende het verhaal overal tussen door te huppelen en had volgens mij geen enkel idee wat er precies speelde bij de andere personages, terwijl zij met allemaal een (goede?) band had.

Het idee dat je als groep een serie gaat lezen en dan maar één kant van een verhaal leert, vond ik echt ontzettend gaaf! Het verhaal viel mij helaas een beetje tegen, wat ik nog steeds erg jammer vind. Ik denk dat als de personages wat ouder waren geweest, dat het verhaal wel wat realistischer zou zijn.

Ook ben ik erg benieuwd naar een aantal dingen, dus deze stel ik aan mijn blogmaatjes die de andere drie boeken hebben gelezen.
Aan Joost, diegene die De Honger van Max las:
– Hoe vond Max het dat Louise alleen vrienden wilde blijven? Zij maakte een aantal niet handige keuzes, waardoor ik medelijden kreeg met arme Max.

Aan Marjolijn, diegene die De tranen van Saar las:
– Waarom wilde Saar in het begin geen vrienden met Louise worden? Louise probeerde een aantal keer in contact te komen met Saar, maar Saar deed alsof zij niets met Louise te maken wilde hebben.

Aan Angelica, diegene die De wereld van Wollebrandt las:
– Hoe reageerde Wollebrandt toen Louise aangaf dat haar naam Louise was? Voelde hij zich gekwetst dat Louise zoveel zorgen om hem maakte, maar tegelijk enorm fel naar hem was?

Morgen verschijnt de volgende recensie uit ons team, De honger van Max, bij Joost.