Na het lezen van ‘De laatste Olympiër’, voelde ik mij verplicht als Percy Jackson fan, om meteen door te gaan met De verloren held. Oke, het feit dat er een nieuwe profetie genoemd werd speelde ook een grote rol.
Kamp Halfbloed is weer opgebouwd na de alles beslissende slag uit De laatste Olympiër en de volgende generatie halfgoden, onder wie Jason, Piper en Leo, staat klaar om achter de betekenis van een mysterieuze profetie te komen: ‘Zeven halfbloeden zullen de oproep beantwoorden. Storm of brand zal de wereld verzwelgen. Met de laatste adem moet een belofte worden gehouden. Gewapende vijanden zullen staan aan de Deuren des Doods…’
Ik was al eens eerder begonnen in ‘De verloren held’, maar vanwege het feit dat dit verhaal niet in de ik-persoon is geschreven moest ik er even aan wennen. Mijn concentratie had geen zin om daar tijd in te steken, dus vandaar dat ik nu pas écht het boek oppakte.
Het verschil was dat ik dit keer echt verlangde naar dit boek. De profetie in het laatste Percy Jackson boek zorgde ervoor dat ik rusteloos werd. Hoe kan deze profetie angstaanjagender zijn dan de vorige? Hoe erg kan het dan eigenlijk worden, aangezien zij net Kronos hadden verslagen. Oh boy, wat was ik naïef om dat te denken… Het duurde erg lang, zeker pas in de laatste 50 bladzijdes dat ik zelf óók erg bang werd voor de profetie. Toen had ik pas door welke verschrikking achter al die monsters ziet en voor het eerst was ik écht bang dat niet alle personages het laatste boek zullen halen.
De personages zijn een fijne combinatie van oude bekende, zoals Annabeth en Chiron, maar ook een aantal nieuwe halfgoden zoals Jason, Leo en Piper. De laatste twee had ik vanaf het eerste moment al in mijn hart gesloten, maar Jason moest daar even voor vechten. Het was niet dat ik hem niet vertrouwde, maar ik vond het vreemd dat hij zijn geheugen kwijt was en dat hij vanaf het eerste moment zo anders leek te zijn. Hij kent de goden in hun Romeinse vorm en dat vond ik vreemd. Het zorgde ervoor dat ik, net zoals Jason, soms een beetje in de war was. Niet alleen war Jason precies vandaag kwam, maar ook omdat ik zo gewend was aan de Griekse vormen en nu dus ook de Romeinse vorm moet leren. Dit wordt goed opgepakt door Rick Riordan, omdat hij aan het einde van het boek een lijst heeft gemaakt met daarin de Griekse en Romeinse benaming van de goden. Daarnaast geeft hij ook tijdens het verhaal veel uitleg, omdat Jaso, Piper en Leo nog noobs zijn wat de goden betreft.
Hoewel ik absoluut dol ben op dit boek, wacht ik nog heel even voor ik ‘De zoon van Neptunus’ oppak. Ik weet dat dit boek episch gaat zijn, zeker na het einde van ‘De verloren held’. Het is alleen zo dat alle boeken van Rick Riordan die ik tot nu toe dezelfde opbouw hebben. Er is iets aan de hand, helden krijgen dan vaak een profetie te horen en een quest en beleven dan verschillende avonturen voor zij het doel bereiken. Ontzettend spannend, maar soms (en zeker in dit boek) vond ik alle tussenstops soms wat lang duren. Jason, Leo en Piper waren overal geweest, vóór zij erachter kwamen naar wie zij opzoek gingen. Hierdoor ben ik bang dat ik mij misschien niet optimaal kan concentreren voor het volgende boek. Toch begint het al te kriebelen, dus wie weet hoe lang ik er dit keer over doe!
No Comments